Aslında çello çalan ama çalıştığı orkestra dağılınca karısı Mika’yla birlikte memleketi Yamagata’ya dönen Daigo Kobayashi “iyi iş koşulları” sunulan bir yardımcı aranıyor ilanına başvurur. Gittiği işyerinin turizm acentesi olduğunu varsayarak gider ama bu şirketin tam olarak ne iş yaptığını sorduğunda cesetlerin yakılmadan önce törensel olarak hazırlandığı ve tabutlandığı yer olduğunu öğrenir.
Daigo işe başlamakta tereddüt eder ancak işin patronu Sasaki işi alması için zorlayınca kabul edip , karısı Mika'dan gerçekte ne yaptığını gizleyerek sadece işinin törenlerle ilgili olduğunu söyler. Daigo patronu Sasaki ile birlikte gittiği evlerde ölümün çeşitli biçimleriyle karşılaştıkça, ölmüş kişileri son yolculuklarına hazırladıkça, tereddüt ettiği ölüleri uğurlama işleminin aslında bir şekilde hayata saygıyı ifade ettiğini de anlamaya başlar. Zamanla kendisine karşı çıkan, işini bırakması için baskı uygulayan karısı Mika da yaptığı işin ne kadar asil bir iş olduğunun ayırdına varacaktır. Film, ölüm kavramının, sevdiklerinizi uğurlamanın ne kadar önemli olduğunun yanısıra “taş mektup” olgusunu da belleklere kazıyor. Ana kahraman Daigo karısı Mika’ya seçtiği taşı uzatırken taş mektubun ne anlama geldiğini de aktarıyor…
”Çok eski çağlarda insanlar yazıyı keşfetmeden önce hislerini ifade eden taşları bulur ve onları başkalarına verirlermiş. Taşı alan kimse, ağırlığına ve dokusuna bakıp veren kişinin hislerini anlarmış...”Sahi, sizin hiç taş mektubunuz oldu mu ? Peki, siz hiç taş mektup verdiniz mi?
