İzlerken filmdeki İtalyan ailenin ne kadar da Türk ailelerine benzediğini düşünüp durdum. Anne ve babanın, okulunu bitiren bir tanecik oğullarını memur olarak yerleştirebilmek için gösterdikleri çabayı, annenin oğluna öğütlerini, yedikleri ve giysileriyle tek tek ilgilenişini, babanın oğlunu bir yere yerleştirebilmek için mason çevrelerine katılışını, oğlunu memur alma sınavına bizzat götürüşünü izlerken hepsi için kalbim sıkışarak ayrı ayrı hüzünlendim. Korunaklı çocuklar yetiştirme konusunda İtalyanlar bizimle yarış ediyorlar diyebilirim.
Son sözüm yönetmen Mario Monicelli ile ilgili olacak. 95 yıllık hayatına 69 film sığdıran Monicelli kendisine kanser teşhisi konulduğunda hayatını kendi isteğiyle sonlandırmayı tercih etmiş. Sinema tarihine birbirinden ilginç filmler bırakan Monicelli'nin neredeyse son nefesine dek sinemadan kopamadığını son kısa filminin ölümünden 5 ay önce gösterime girmiş olmasından anlayabiliyoruz.
