Tony Gatlif’in Jean-Marie Gustave Le Clézio'un aynı adlı öyküsünden uyarladığı 1995 yapımı Mondo masal tadında bir film ve yönetmenin izlediğim en naif filmi. 
Mondo adında, on yaşındaki bir Çingene çocuğunun Nice sokaklarında bütün bir yaz başına gelenleri izleriz filmde. Anne babası, hiçbir yakını olmayan Mondo, Fransa / Nice sokaklarında özgür ve tek başınadır. Yüzündeki pırıl pırıl gülümsemeyle rastladığı yabancılara kibarca “beni evlat edinmek ister misiniz ?” diye sorar. Hiç yorulmaz sormaktan ve gücenmez şaşkın bakışlarından yabancıların. Yersiz, evsiz, yurtsuzdur ancak umutsuz değildir küçük Mondo… Adresi olmadığının bilincinde hep “bana mektup var mı?” diye postacıya da sorup durmaktan geri kalmaz.Sahilde, sokaklarda yatıp kalkar, pazardaki artıklarla karnını doyurur. Aradığı aileyi bulamaz ama tahta bavulunda güvercinler olan Dadi adında evsiz bir adam, gösterilerinde yardımcı olarak çalışacağı bir sihirbaz, güzel bahçesini ve evini Mondo’ya açan bir Vietnamlı kadın, ekmek vererek karnını doyurmasına yardım eden fırıncı kadın, taşlardan oluşturduğu harflerle kendisine okumayı öğreten sahildeki balıkçı gibi dostlar edinir kendisini dışlamayan, sorgusuz sualsiz kendisini kabullenen...En ilginç sahnelerden biri de, Akdeniz'in karşı yakasından, Kuzey Afrika'dan, Atlas Ülkeleri'nden birinden deniz yoluyla gelen üzeri Arapça yazılarla bezeli portakallardır..!
Dünyanın bütün sokak çocukları için yazılmış bir güzelleme gibi Mondo. Çingene sokak çocuğu Mondo’nun naif hali ve yalın güzelliği acaba Nice sokalarında var olmaya devam edebilecek midir?
