Acımasız, hatta çoğu kişiye yanlış ve zavallı bir düşünce gibi gelecek bir ön yargım var. Tüm ülkelerde yaşanacak tek yerin o ülkenin en kalabalık ve en büyük kenti olduğunu, o kent dışındaki her yerin de “taşra” olduğunu düşünürüm. Bu durumda Japonya’da tek yaşanacak yer Tokyo’dur benim için. (Kendi ülkem için de elbette İstanbul’dur tek yaşanacak yer !) Otobiyografisini bize aktaran yazar Rirî Furankî bu ön yargımı fazlasıyla destekliyor ve Tokyo’ya gelip, Tokyo’da kendine yerleşik hayat kurabilmek için çok çabalıyor. Bu arada Rirî Furankî’nin sadece yazar değil, aktör, grafiker, fotoğrafçı ve tasarımcı olarak çok yönlü biri olduğunu da hemen belirteyim. Hatta başrollerinden birinde olduğu Gururi no koto / All Around Us / Çevremizdeki Herşey filmiyle, filmin adına tıklayarak ulaşabileceğiniz üzere, konuk olmuştu günceme.
Filmdeki Tokyo Kulesi önce yazarın babasının bir gençlik fotoğrafında, henüz yapım aşamasındayken görünüyor. Yazar için ulaşılması ve sürekli orada yaşaması gereken bir hedef haline gelen Tokyo ve de kulesinin annesinin kaldığı hastane odasında manzaraları olması çok ironik olmuş. Hüzünlü bir film Tôkyô tawâ: Okan to boku to, tokidoki, oton / Tokyo Tower: Mom and Me, and Sometimes Dad / Tokyo Kulesi: Annem ve Ben, Bazen de Babam ama sanırım en iyi uyarlanmış otobiyografilerden biri.
