İspanyol yönetmen Isabel Coixet Tokyo’ya gerçekleştirdiği gezisinde Tokyo Balık Pazarı’nda (belki balık hali demek daha doğru) sabahın dördünde balık tezgahında çalışan genç bir Japon kızı görür, kızın yüz ifadesinin donukluğu O’nu etkiler ve fotoğrafını çekmek ister. Japon kız fotoğrafının çekilmesine izin vermez. Isabel Coixet genç kızın bu tavrı üzerine düşünürken, erimiş buzlar, kıyılan, kesilen balıklar ve lastik çizmelerin görüntüleri zihninde uçuşur. Acaba der Japon kızın nasıl bir öyküsü olabilir? Belki genç kız ikili bir hayat yaşamaktadır ve balık pazarı dışındaki hayatı büyük bir gizem içeriyordur. Kimbilir, belki de bir kiralık katildir? Yönetmen kafasında şekillenen öyküyü senaryoya dönüştürür ve Map of the Sounds of Tokyo / Tokyo’nun Ses Haritası filmini çeker. Olmadık imgelerin olmadık imgelere yol açabileceğinin hoş örneklerinden biri Map of the Sounds of Tokyo / Tokyo’nun Ses Haritası ancak hemen eklemeliyim ki filmin öyküsü fazlasıyla Bernardo Bertolucci’nin Ultima tango a Parigi / Last Tango in Paris / Paris’te Son Tango filmini çağrıştırdı bana.
Daha fazla “spoiler” vermemek için çok bahsetmeyeceğim ama geceleri balık pazarında çalışan ancak aslında bir kiralık katil olan Japon genç kızla, son kurbanı olan Tokyo’da şarap dükkanı sahibi İspanyol adamın gizemli ilişkisinin filmde adı hiç geçmeyen ve tüm işi saplantı denebilecek derecede Tokyo’daki sesleri kayda almak olan bir ses mühendisi tarafından izleyiciye anlatıldığını belirtmek istiyorum. Bu tarz sinema filmlerinde sevdiğim bir tarz. Japon kızla anlatıcının yolları bir ramen (bir nevi Çin makarnası çorbası diyebileceğimiz bir yiyecek, aslında Çin orijinli ama Japonya’da da o kadar çok tüketilir olmuş ki artık onların da kültürünün bir parçası sayılıyormuş) lokantasında kesişiyor ve konuşmadan da arkadaş olunabileceğinin nadir örneklerinden birini sergiliyorlar filmde. İki Japon arasındaki arkadaşlık ile bir Japon ve bir İspanyol arasındaki gizemli ilişki Tokyo’nun seslerine bir de yer yer sizi dinlendiren filmin hoş müziklerine karışıyor.
Isabel Coixet filmlerinde müzikleri (soundtrack) bir üst karakter gibi kullandığını belirtmiş bir röportajında. Bu filminde karakterlerinin tutku, yalnızlık, sevinç, melankoli ve acısına eşlik eden şarkılardan bir seçki oluşturmuş. Çok güzel olmuş!
